الهام خسروی
اثربخشی برنامه روانی آموزشی بر آسایش روانی و احساس گرفتاری در مادران کودکان دچار ناتوانی هوشی
- رشته تحصیلی
- روانشناسي و آموزش كودكان استثنايي
- مقطع تحصیلی
- کارشناسی ارشد
- تاریخ دفاع
- ۳۰ شهریور ۱۴۰۱
- ساعت دفاع
- چکیده
-
هدف: پژوهش حاضر تعیین اثربخشی برنامه روانی-آموزشی برآسایش روانی و احساس گرفتاری مادران کودکان کم‌توان هوشی است. جامعه آماری: شامل تمامی مادران کودکان دچار ناتوانی هوشی شهرستان بیرجند بود. روش: پژوهش حاضر نیمه تجربی با طرح پیش‌آزمون - پس‌آزمون همراه با گروه گواه که در بخش آماری در سطح ?/? موثر بوده است. روش نمونه‌گیری در پژوهش حاضر به شیوه در دسترس بود و تعداد نمونه ?? مادر کودک کم‌توان هوشی (دو گروه ?? نفره آزمایش و کنترل) از دو مرکز فرزندان آفتاب و رشد انتخاب و مداخله برنامه روانی -آموزشی برای یک گروه (گروه آزمایش) اجرا شد. جهت گردآوری داده‌های پژوهش، از پرسشنامه‌های احساس گرفتاری گیلبرت و آلن (????) و پرسشنامه آسایش روانی (????) استفاده گردید. جهت تجزیه‌وتحلیل داده‌ها از آزمون تحلیل کوواریانس استفاده شد. یافته‌ها: پژوهش حاضر نشان داد که برنامه روانی-آموزشی برآسایش روانی و احساس گرفتاری مادران کودکان کم‌توان هوشی مؤثر است. نتیجه‌گیری: می‌توان از برنامه روانی- آموزشی برای افزایش آسایش روانی و کاهش احساس گرفتاری در مادران کودکان کم توان هوشی استفاده کرد.
واژگان کلیدی: برنامه روانی-آموزشی؛ آسایش روانی؛ احساس گرفتاری؛ مادران کودکان کم توان هوشی. - Abstract
-
Purpose: The present research is to determine effectiveness of psychological -educational program on psychological comfort and feeling trapped in mothers of children with intelectual disabilities. Statistical population: It included all mothers of children with intellectual disability in Birjand city. Method: The current semi-experimental study was conducted with a pre-test-post-test design along with a control group,which was effective at the ۰.۵ level in the statistical section. The sampling method in the present study was available and the number of samples was ۳۰ mothers of intellectual disabilities children (two groups of ۱۵ each, experimental and control) from two centers of children of Aftab and Roshd, selection and intervention of psychological-educational program for one group (experimental group). In order to collect research data, Gilbert and Allen's (۱۹۹۸) feeling trapped questionnaires and psychological comfort questionnaire (۱۹۹۲) were used. Analysis of covariance test was used to analyze the data. Findings: The present study showed that the psychological-educational program is effective on the psychological comfoet and feeling trapped among the mothers of intellectual disabilities children. Conclusion: The psycho-educational program can be used to increase psychological comfort and reduce the feeling trapped in mothers of children with intelectual disabilities.
Key words:Psychological education program,Psychological comfort,Feeling trapped,Mothers of children with intellectual disabilities