مهدیه موثقی

چکیده

هدف : پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی رواندرمانی مثبت نگر بر کاهش مشکلات بین فردی و افزایش امید به زندگی در زنان افسرده خانه دار ساکن شهر تبریز در سال ۱۴۰۲ انجام شد.

روش: روش پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون پس آزمون همراه با گروه گواه و دوره پیگیری دو ماهه بود. جامعه آمـاری این پـژوهـش شامل زنان افسرده خانه دار ساکن شهر تبریز با دامن سنی ۳۰ الی ۴۵ سال بود نمونه پژوهش با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و تعداد ۳۰ نفر به عنوان نمونه نهایی انتخاب گردید سپس این افراد به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه گمارده شدند.   انتخاب به صورت تصادفی از بین زنان خانه داری که درآزمون افسردگی بک نمره قابل قبول (بالای ۱۱) اخذ کرده اند صورت گرفته است.

در این پژوهش به منظور جمع آوری داده ها از پرسشنامه مشکلات بین فردی (بارخام [۱]و همکاران ،۱۹۹۶). و آزمون امید به زندگی (سایمون اشایندر[۲]، ???? ). و پرسشنامه افسردگی بک (آرون بک[۳]، ۱۹۶۱) استفاده شد. در این پژوهش برای اجرای جلسه های رواندرمانی برنامه رواندرمانی مثبت نگر فرم گروهی (رشید و سلیگمن، ۲۰۱۳) به عنوان برنامه ی مداخله ای در نظر گرفته شد. این برنامه به صورت گروهی و طی شش جلسه دو ساعته برگزار شد. و سپس بعد از اتمام مداخله و نیز ۲ ماه بعد از آن آزمودنی ها به پرسشنامه های تحقیق جهت اخذ پس آزمون و پیگیری دوام اثر مداخله مورد   نظر پاسخ دادند و اطلاعات گردآوری شد.

یافته ها:  نتایج تجزیه و تحلیل داده ها   با استفاده از روش تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر نشان داد که رواندرمانی مثبت نگر بر کاهش مشکلات بین فردی و افزایش امید به زندگی در زنان افسرده خانه دار ساکن شهر تبریز تاثیر معناداری داشته است. و موجب کاهش افسردگی آنها شده است و این تغییرات در طول زمان ماندگاری داشته است.

نتیجه گیری : با توجه به نتایج پژوهش، می توان نتیجه گرفت که مشاوران و روانشناسان به منظور کاهش مشکلات بین فردی و افزایش امید به زندگی در مراجعان مبتلا به افسردگی علی الخصوص زنان افسرده خانه دار می توانند از آموزش های رواندرمانی مثبت نگر و تکنیک های این روش درمانی استفاده کنند.

کلید واژه : رواندرمانی مثبت نگر ، مشکلات بین فردی ، امید به زندگی ، افسردگی